O documento en blanco ábrese,
e non hai nada que decir,
só un pensamento perdido no aire,
como todos.
A espera de que esas ondas generadas por uns miolos entumecidos,
vatan nalgun ser que o lea
e inicie así unha conversa.
Donde a comunicación me faga esquecer a miña propia persoa,
e me entregue as relacions interpersoais,
os humanos precisamolo.
Pero so está este documento,
unha cerveza e algo de hachis para aderezar os pulmons,
que folgados pola falta de palabras
aspiran as frases unha por unha.
Ata que ese ousixeno tranformase en mevementos de dedos frente as teclas
e escribo esto, esto, esto, esto, esto, esto,esto,
en silencio.
Soplo no ordenador o fume que se espeta na pantalla
e espero, outra calada, leo o escrito mentras sae o fume polo nariz, a boca cerrada, casi apretada.